Een tijd geleden heb ik te horen gekregen dat ik nog maar een jaar te leven heb. Dit was natuurlijk een behoorlijke schok. Ik was al wel een tijdje ziek, dus het was niet geheel overwachts, maar toch, als er een datum aan vast geplakt wordt is het wel ineens heel erg echt.

 Begravenis of crematie

Dus ik moest vanalles gaan regelen omtrent mijn laatste wensen. Wil ik begraven worden of gecremeerd? Wil ik een urn? Assieraden? Een lijkwade? Ik zal je eerlijk zeggen, ik had nog nooit van die termen gehoord. Heb me nooit zo met de dood beziggehouden dus. Maar toch, nu moet ik kiezen en ik wil het liefste begraven worden. Dan lig ik lekker onder de grond in een mooie kist en kunnen mijn nabestaanden me op komen zoeken. Ik vind dat een fijn idee.

Muziek en eten

Dus ik mocht samen met mijn man mijn eigen begravenis gaan voorbereiden. Best wel raar hoor, maar ergens ook heel erg fijn. Zo mag ik nu zelf al de muziek uitkiezen die er gedraaid gaat worden en de catering die geserveerd gaat worden uitzoeken. Ik wil niet dat het een droevige begravenis wordt. Zeker niet omdat we nu de komende tijd de mogelijkheid hebben om afscheid te nemen van elkaar. Ook kan ik nog een aantal dingen doen in mijn leven, die ik altijd al had willen doen. Waaronder mijn eigen begravenis regelen (lol).

Laatste wensen

Dus, wat zijn mijn laatste wensen? Ik wil heel graag nog een keer parachutespringen en voor de rest heb ik bijna alles al gedaan wat ik wilde doen in het leven. Ik wil voornamelijk de laatste maanden doorbrengen met mijn dierbaren . Gezellig wandelingen door het park, voor zover mijn lichaam dat nog toelaat. En samen eten. Ik ben altijd al een spelletjesmens geweest, dus op mijn goede dagen zal ik graag een spelletje Monopoly of Risk doen. Ik wil dat mensen mij herinneren als een warme, gezellige vrouw. En ik zal mijn best doen om dit beeld waar te maken tot mijn laatste adem. Het mooie is dat ik berusting heb in mijn lot. Het klinkt als een cliché , maar ik kan nu veel meer genieten van de dingen die ik doe. Genieten van de kleine dingen en weten dat de rest grote onzin is. Dat heeft enorm bevrijdend gewerkt bij mij en ik kan er anderen ook mee inspireren. Alleen zo al heb ik mijn missie in dit leven volbracht.

Terwijl iedereen zich al druk begint te maken om kerst, verheug ik me alweer op Pasen. Ik vind het echt het leukste feest van het jaar. Het is luchtiger en meer ongedwongen dan kerst. En eerlijk gezegd is het ook een stuk minder stressvol. Natuurlijk, we hebben het paasontbijt en het paasdiner, maar echt heel zwaar wordt daar niet aan getild. Het hoeft allemaal niet zo perfect en gelukkig worden we ook niet maanden van te voren al gebombardeerd met paasliederen op de radio. Want die zijn er niet. Nee, Pasen kondigt de lente aan. De warme dagen zijn weer in aantocht, we gaan lekker eieren rapen en paasbrood eten en we kopen chocolade kipjes en paashazen. Het liefst zou ik ook zelf nog eieren gaan zoeken. Maar het schijnt dat ik daar te oud voor ben. Ik ben dol op Pasen en ik wil dat ook aan mijn werknemers laten zien. Een paasgeschenk voor je personeel of relaties is de manier.

Paasgeschenk voor je personeel of relaties

Ja, volgend jaar ga ik uitpakken. Ik bezuinig iets op het kerstpakket en bestel iets leuks voor Pasen. Om een paasgeschenk voor je personeel of relaties te vinden hoef je alleen maar internet op te gaan. Het ene na het andere fleurige pakket kun je daar vinden. Ik ga dit keer voor een paasmandje van Tezet. Alleen al van de aanblik van al die kleurige eitjes in het mandje word ik al heel vrolijk. Het lijkt me erg leuk om al die mandjes vrolijk op de bureaus van mijn medewerkers te zien staan. En vooruit, we zetten er nog een fikse paashaas bij ook. Zo kan niemand meer om Pasen heen en ik hoop dat iedereen er net zo vrolijk van wordt als ik.

Genieten van de dag

Daar waar ik tegen kerst altijd enorm op zie, verheug ik me op Eerste Paasdag. Hopelijk is het mooi weer zodat de kinderen in de tuin de eieren kunnen zoeken. Die ik met veel plezier verstop. Na een heerlijk ontbijt gaan we dan lekker naar buiten. Natuurlijk kun je met Pasen familie bezoeken, maar ik houd het informeel en ga me niet al te veel moeilijkheden op de hals halen. Gewoon ontspannen en genieten en als er bezoek komt dan haal ik pizza op de hoek en wat ijs met chocolade eieren erop bij de supermarkt. Want Pasen is ongedwongen, het is wat mij betreft een feest om te ontspannen. Het is het leukste feest van het jaar.

Misschien ken je ze wel, shows zoals: Auction Hunters, Storage Hunters, Storage Wars, enzovoort. Het zijn Amerikaanse reality televisie series gebaseerd op het open maken van self storage lockers die door hun rechtmatige eigenaars zijn achtergelaten. De sterren van de verschillende shows komen reizen stad en land af op zoek naar verschillende lockers die open worden gemaakt met betonschaar en vervolgens verkocht aan de hoogste bieder. Het doel van de shows is om de waarde van de inhoud van de lockers zo goed mogelijk in te schatten. De sterren die de lockers bemachtigen verkopen dan de inhoud en hopen natuurlijk dat deze meer opbrengt dan de er oorspronkelijk voor hebben betaald. De shows zorgen voor wat spannende minuten televisie, maar maar weinig mensen weten dat het voor veel bezoekers van self sotrage ruimten ook daadwerkelijk hun beroep is. Op de shows staat meestal een groepje Amerikanen mee te bieden met de sterren van wie de show is. Dit zijn geen figuranten. Deze mensen bestaan echt en ik ben er een van.

Terug in Nederland

Sinds 2008 tour ik Nederland rond op zoek naar self storage lockers die mensen hebben achtergelaten. Ik kwam erachter dat dit mijn beroep moest worden op de dag dat ik ontslagen werd van mijn suffe kantoorbaan. Ik werkte tien jaar bij een verzekeraar voordat ik mijn carrière zo drastisch veranderde. Elke dag was hetzelfde liedje: schuine grappen maken met collega's, koffie halen en weer terug naar je bureau wat omringd werd door metalstudwanden. Het was allemaal prima geweest als ik het werk dat ik ook leuk vond. Maar ik moet zeggen dat maar weinig mensen warm worden van het invullen van verzekeringsaangiften en de hele dag praten met boze klanten. Toch nam ik zelf geen ontslag, ik wachtte op een teken. Dat kwam op die zonnige maandagochtend in 2008 toen mijn kleine kantoor failliet werd verklaard. Ik besloot nooit meer zo repetitief werk uit te kiezen. Ik kocht een busje op marktplaats met het geld dat ik had verdiend in de afgelopen jaren en besloot mijn kansen te wagen bij het bijwonen van locker veilingen. Dit doe ik nu al zo’n elf jaar. De meeste vondsten zijn niet heel bijzonder. Zo heb ik al talloze bankstellen en laptops verkocht. Toch hoop ik elke dag dat ik een klapper tref. Ik heb verhalen gehoord van mensen die hele dure vonden in de lockers en nadat ze de inhoud wisten te verkopen direct met pensioen konden. Ik hou goede hoop.

Ik ben altijd een buiten persoon geweest. Al vanaf mijn vijfde levensjaar geniet ik van lange boswandelingen in het hartje van Nederland. Samen met mijn ouders ging ik vaak naar Austerlitz op de Hoge Veluwe. Austerlitz is een dorp in de Nederlandse provincie Utrecht, gemeente Zeist. Vlak naast het dorp is een hoekige piramide gebouwd van aarde, met op de top een obelisk. Het bouwerk stamd uit de negentiende eeuw en heeft te maken met Napoleon Bonaparte, een Franse generaal en dictator tijdens de laatste regeringen van de Franse Revolutie. Maar ik dwaal af, het punt is dat onze boswandelingen mij altijd hebben geïnspireerd om de wijde wereld in te trekken. Toen ik vijftien was wist ik al honderd procent zeker dat ik een keer een wereldreis zou gaan maken. Toen ik afgelopen zomer eindelijk achttien geworden was, wist ik dat tijd rijp was!

De planning

Mijn plan was om vanuit Nederland eerst een rondje door Europa te maken. Met gebruik van liften zou ik mijzelf naar Spanje krijgen, waar ik de befaamde Pedraforca berg zou trotseren. Vervolgens zou ik daar werk moeten vinden om mijn reis naar Zuid-Amerika te kunnen betalen. Het vliegtuig zal me niet naar de zonnige stranden van Buenos Aires vliegen, maar naar de jungle. Daar zal ik mijn best doen om in contact te komen met oude sjamanen die mij de weg naar Machu Picchu konden laten zien. Door middel van liften wil ik mijzelf omhoog werken naar de Verenigde Staten. Toen ik de documentaire “Free Solo” zag wist ik zeker dat ik ooit naar Yosemite zou moeten gaan. Daar zou ik met gebruik van veel meer klimmateriaal dan Alex Hannold de befaamde El Capitan beklimmen. De reis zal vervolgens Azië natuurlijk ook nog meepakken, alleen heb ik nog geen idee wat ik daar specifiek wil zien.

De laatste inkopen

Voordat ik op pad kan gaan doen ik natuurlijk de juiste spullen in te kopen. Ik wil het liefst zo licht mogelijk reizen, dus het leek me slim om mijn oude laptop maar thuis te laten. Ik wil overal waar ik ben toch een connectie hebben met de digitale wereld. Een tablet lijkt perfect aan te sluiten op die wens. Ik heb er afgelopen verjaardag zelfs al eentje van mijn ouders gekregen, nu ben ik alleen nog op zoek naar de Samsung Galaxy Tab A 10.1 hoes. Verder wil ik lichtgewicht kleding meenemen en enkele potten en pannen die ik gemakkelijk aan mijn oude trekkers rugzak met een inhoud van 50 liter kan bevestigen. Over een maandje ga ik weg en ik dien zeker nog wat inkopen te doen, maar ik kan niet wachten op alle ervaringen die ik ga meemaken!

Recent verhuisde een vriend van me. Zijn naam is Gert en hij en ik gaan al jaren terug. Al vanaf de eerste klas in de middelbare school waren we samen aan het skateboarden. Hij kon het al en ik wilde het graag leren. Samen konden we uren vlak voor zijn huis oefenen, vaak totdat het donker werd. De zomer erna besloten we logeerpartijtjes te houden bij elkaar en vaak gameden we tot vroeg in de ochtend door. Vervolgens ontbeten we de daaropvolgende dag dan om twaalf uur in de middag samen met een flinke pizza. Ik had het idee dat we altijd maatjes zouden blijven, totdat er iets drastisch veranderde. Zijn ouders kregen op een dag ruzie. Tot de dag van vandaag weet zowel hij als ik niet waarover. We lette er niet al teveel op. Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal. Wij hadden ook zo vaak ruzie, maar dan was het vaak na een dag boos zijn op elkaar weer opgelost.

De verhuizing

Op een dag kwam hij vlak voor school naar me toe om iets serieus met me te bespreken. We fietsten altijd samen naar school, ondanks dat we ieder maar vijf minuten van de school af woonden. Echter, deze keer kwam hij ter voet aangelopen. Met een verdrietige blik in zijn ogen keek hij me aan en zei hij dat hij vandaag niet naar school kon omdat hij zijn ouders moest helpen verhuizen. De oorzaak van de ruzie was ons beide eindelijk duidelijk geworden. Zijn vader wilde graag verhuizen omdat hij een nieuwe baan aangeboden had gekregen in Hilversum. Zijn moeder was het hier sterk mee oneens. Ze claimde dat het veel beter was voor de kinderen om op te groeien in onze wijk. De vader van Gert wist de discussie te winnen met het feit dat hun huidige huis al een tijd last had van een bijenplaag. De beestjes hadden zich tussen de voegen van de bakstenen wanden weten te wurmen en hun huisbaas wilde er niks aan doen. Verhuizen zou een goede oplossing bieden, zo claimde hij. Ik rende verdrietig naar mijn vader die bouwkundige docent was op de Hogelschool in Den Haag. Hij luisterede aandachtig naar mijn verhaal en pakte een ondefinieerbaar voorwerp uit zijn bureaula. Het bleek een bijenbekje te zijn. Deze stukjes plastic kan je tussen je bakstenen steken om te voorkomen dat bijen in de voeg een gaan. Ik moest dus een bijenbekje kopen. Diezelfde dag liep ik in de Gamma langs de verfpotten, tuinmeubels en een verdwaalde trapleunhouder om het bijenbekje aan te schaffen. Toen ik deze later aan de vader van Gert gaf keek hij me vol ongeloof aan. Hij propte het in de muur en was zo was de bijenplaag een week later opgelost. Gert verhuisde niet en we zijn tot aan de dag van vandaag nog steeds goede vrienden!

In 2014 was ik een pukkelige gedesinteresseerd tiener die zijn geld verdiende door te werken bij de drukste McDonalds in Nederland: Delft Noord. Elke vrijdagavond werkte ik daar acht uur achter elkaar, van vier uur in de middag tot twee uur s’ochtends. Ik had zelf deze tijd gekozen omdat je als kassamedewerker dan dubbel uitbetaald werd. Ik had het geld nodig, maar tegelijkertijd wist ik ook dondersgoed dat ik dit niet heel mijn leven kon volhouden. Na elke weken besloot daarom om mijn passie voor muziek eens iets serieuzer te nemen. Twee jaar daarvoor was ik begonnen met het maken van instrumentalen, oftewel nummers zonder zang. Rappers en andere hiphop artiesten konden er gebruik van maken om complete tracks op de markt te brengen. Ze huurden nummers via een site die ik met behulp van een vriend had opgebouwd en daar verdiende ik een klein bedrag per maand mee. Mijn wens was om deze inkomen te laten groeien. Zo groot, dat ze die van de McDonalds zouden overschrijden, zodat ik daar kon stoppen met werken. Dit zou heel wat extra werk vanuit mijn kant vereisen. Je moet klanten immers verleiden om dingen bij je te kopen.

Klanten aantrekken?

Eerst ging aan de haal met Photoshop om de beelden bij mijn nummers eens goed te verbeteren. Ik deed dit door te kijken naar dure winkelketens zoals Gucci en Prada. De sites van deze giganten waren beeldschoon en ik besloot hier stiekem wat elementen van over te nemen om mijn nummers een exclusief thema te geven. Ondanks dat dit me een heel weekend Photoshoppen kostte stegen mijn verkopen slechts marginaal. Dit moest beter kunnen. Op een dag sprak ik met een mede-producer en hij claimde dat ik sterker diende te focussen op promotie. Hij zei dat hij gebruik maakte van Google Adwords specialist. Het programma was ontwikkeld door Google voor bedrijven om te adverteren om hun platform. Je hebt ze vast wel een keer gezien. Die advertenties die verschijnen boven je zoekresultaten. Die komen daar via Adwords. Ik besloot dat ik niet veel te verliezen had. Investeren moet je immers leren, dus werd ik google partner. Ik besloot te beginnen met een klein bedrag van twintig euro. De resultaten waren fenomenaal. Een enkele week na het aanschaffen van de advertenties, die ik overigens zelf geschetst en daarna gemaakt had in Photoshop, begonnen mijn verkopen te stijgen. Ik besloot een percentage van mijn verkoopwinst te investeren in de advertenties. Ik bleef geld in Google Adwords steken. Tegenwoordig is het elke maand een vast bedrag van honderd euro, maar dat verdien ik makkelijk terug met de verkopen van die maand.

Vorig jaar was er op mijn faculteit een ontwerpwedstrijd. Ik studeerde destijds bouwkunde aan de Technische Universiteit Delft. Tijdens de wedstrijd ging het om het ontwerpen van een renovatie van een gotische Ademskerk in een van de buitenwijken van Amsterdam. We mochten van alles bedenken, als het ontwerp maar realistisch en uitvoerbaar was en de invulling goed aansloot op de omliggende omgeving. Alles kwam die middag langs. Van supermarkten tot ingewikkelde wooncomplexen voor ouderen. Mij viel echter iets op aan het stadsdeel waar de kerk zich in bevond. Apple winkels zitten tegenwoordig overal, bijna elke wereldstad heeft er een of zelfs meerdere. In Amsterdam is dit natuurlijk geen uitzondering. De stad heeft maar liefst drie Apple winkels verspreid over de verschillende stadsdelen. Heel veel mensen hebben IPhone ’s, Mac Books en andere Apple producten. Het is dus slim om de winkels die technische hulp bieden zo dicht mogelijk bij deze gebruikers te plaatsen. Het stadsdeel waar de gotische kerk stond was Amsterdam Noord. Het gebied was zich in de laatste jaren sterk aan het ontwikkelen en ik wist dat ik hier gebruik van moest maken.

Mijn ontwerp

Ik begon met een grondige analyse van het gebouw. Dit is handig omdat het in de middeleeuwen gebouwd was. Veel gebouwen in Amsterdam staan op een fundering van houten palen. Doordat het waterniveau om de palen heen daalt kan er zuurstof bijkomen. De combinatie van houten natte palen kan houtrot veroorzaken. Dit bleek gelukkig niet het geval te zijn bij de Adamskerk. Hierdoor hoefde ik geen aanpassingen te maken aan de fundering. Ik kon mijn volledige aandacht besteden aan het ontwerpen van de te renoveren begane grond en bovenliggende ruimten. Het exterieur van de kerk was nog volledig intact. Het zou dus zonde zijn om daar iets van af te breken. Toch diende het gebouw geïsoleerd te worden. De oude kerkwanden waren misschien heel dik, maar dit hielp niet bij het vasthouden van warmte binnen in het gebouw. De oplossing was om met glas te werken. Dit was heel populair in Apple winkels in grote steden zoals bijvoorbeeld New York. Ik besloot een glazen blok in de rechthoekige kerk te realisteren. Het doel was om dit zo compleet mogelijk uit glas op te bouwen. Ik gebruikte geen staal voor de draagconstructie en elke deurdranger wist ik te vervangen door een Dorma deurdranger. Deze elementen zorgde ervoor dat de deuren zonder kozijn konden openen. Uiteindelijk won ik de ontwerpwedstrijd dankzij mijn gewaagde ontwerp en het contrast dat de glazen doos vormde met het dikke exterieur van de oude kerk.

Je ziet ze tegenwoordig overal steeds vaker. Ze lopen zomaar over straat en Instagram en Pinterest staan er vol mee. En nee, ik heb het niet over katten (hoe gek ik ook op ze ben). Ik heb het over mannen met baarden. De baardcultuur is in de afgelopen jaren alleen maar toegenomen. En dit allemaal terwijl je vroeger gezien werd als een vieze ongeschoren zwerver. Mensen keken neer op baarden, vooral die studentikoze half ongeschoren stoppelbaardjes. Het tij lijkt gekeerd. De meeste mensen hebben de baard, hoe vies en half geschoren maar ook geaccepteerd in het straatbeeld en verheven in het ideaalbeeld van de man. Het is dus geen rare actie dat ik als zestien jarig jongetje vol ongenoegen in de spiegel keek en me hardop afvroeg wanneer dat pokkending nou eens eindelijk ging groeien. Zelfs stoppels had ik nog niet. Af en toe kwam er een smerige haar uit een bultje op mijn gezicht, maar dat had vast en zeker niks te maken met een baard. Het was hoogstwaarschijnlijk echt een pok. Er moest een oplossing zijn voor haarloze types zoals ik. Ik besloot er mijn levensmissie van te maken. Ik moest en zou een baard krijgen. Ik zocht stad en land af. Daarmee bedoel ik natuurlijk dat ik in mijn kamer bleef en heel het internet afstruinde.

Minoxidil

Na enkele dagen zoeken had ik het wondermiddel gevonden. Minoxidil bleek van oudsher een bloedverdunningsmiddel te zijn. Toen mensen het als medicatie gingen gebruiken om hun hoge bloeddruk te verlagen bleek dat ze ook extra haargroei kregen. Toen dit bekend werd veranderde het geneesmiddel van een bloedverdunner met haar groeiende eigenschappen naar een haargroeimiddel met bloed verdunnende eigenschappen. Dit was de oplossing! Ik besloot het middel direct aan te schaffen. Het werd alleen verkocht in de Verenigde Staten, dus het duurde wel drie weken voordat ik het in ontvangst kon nemen. Toen het eindelijk binnenkwam besloot ik het elke dag trouw op mijn wangetjes te smeren. Wonder boven wonder bleek het middel echt te werken. Mijn haargroei nam toe en binnen een maand had ik een typisch vies studentikoos baardje. Het was wat ik altijd al gewild had. Het ging zo lekker nog een maand door totdat anderen me erop gingen wijzen dat het er echt niet uit begon te zien. Ik besloot mijn vaders beste scheerapparaat uit de kast te pakken om het te trimmen. Toen ik het toestel over mijn wang haalde viel er een grote puim haar op de badkamervloer. Vol ongeloof keek ik in de spiegel. Een grote witte streep huid was zichtbaar geworden op mijn linkerwang. Ik haalde de rest er snel af. Volgende keer moet ik misschien maar eerst de gebruikersaanwijzing doorlezen.