Soms heeft het oude iets nostalgish, zoals de Wii. Een bepaalde je ne sais quoi. Dit kwam laatst in me op nu ik te midden van de lockdown het volgde ging doen: een Nintendo wii kopen. Ik merk überhaupt dat nu ik de hele tijd binnen zit het voelt als vroeger, veel vrije tijd die ik vooral spelenderwijs wil doorbrengen. Het is dan ook niet verrassend dat daarmee een bepaalde regressie gepaard gaat.
Terug
Het eerste teken van mijn devolutie merkte ik in de supermarkt. Licht gepaniekeed door de eerste lege schappen toen raakt ik verzeild bij het snoep-schap. Ik koop daar normaliter nooit iets, maar nu viel mijn oog op de Haribo. Het sloeg werkelijk nergens op. De lege schappen en het dreigende virus zouden me ertoe moeten bewegen om effectief te gaan winkelen. In plaats daarvan was er een connectie tussen mij en de grote zak kikkertjes. Ik heb er maar meteen twee meegenomen, want op is op tenslotte. Het tweede teken was en soort van put, waar ik met dichte luxaflex Avatar terugkeek terwijl ik de eerste zak soldaat maakte. Het werd een soort vervreemdend amalgaam van jeugdige dingen tegelijkertijd in de ideale opstelling. Ik snoepte immer vroeger nooit voor de TV maar nu leek het een perfect paar te zijn. Deze revanchering op de restricties van vroeger kwam met volle kracht naar voren.
Stop me maar
Ik besefde me na de binge (zowel suiker als Amazon Prime) dat ik nu “volwassen” ben, en alles mag doen wat als kind niet mocht. Ik ben in de demonstratief op de fiets naar de supermarkt gegaan om taart te halen. Deze was gelukkig in mensen hun verzamelwoede vergeten, en nu ook flink afgeprijsd. Ik heb deze meteen gekocht en van de slagroomschnitt mijn diner gemaakt. Voldaan bedacht ik me wat ik nog meer kon doen. Toen besefte ik me dat ik eigenlijk nooit meer gamede. Profetisch heb ik ooit tegen mijn moeder gezegd dat als ik later oud was ik alleen maar moest werken en geen tijd zou hebben om te gamen. Dit bleek de onvervalste waarheid te zijn, en iets wat ik ter plekke kon en moest corrigeren. Per direct heb ik opnieuw League of Legends gedownload en mijn uiterste best gedaan. Aan de ene kant taste ik volledig in het duister (nee, niet door Nocturne) omdat er veel veranderd was, waaronder de nieuwe speelbare figuren. Vroeger kon ik elke als een encyclopedie uitdraaien van naam tot verhaal tot vaardigheden. Nu was het een wilde woestenij waar ik op de pijnlijke manier moest leren wat iedereen ook al weer kon.
