Misschien ken je ze wel, shows zoals: Auction Hunters, Storage Hunters, Storage Wars, enzovoort. Het zijn Amerikaanse reality televisie series gebaseerd op het open maken van self storage lockers die door hun rechtmatige eigenaars zijn achtergelaten. De sterren van de verschillende shows komen reizen stad en land af op zoek naar verschillende lockers die open worden gemaakt met betonschaar en vervolgens verkocht aan de hoogste bieder. Het doel van de shows is om de waarde van de inhoud van de lockers zo goed mogelijk in te schatten. De sterren die de lockers bemachtigen verkopen dan de inhoud en hopen natuurlijk dat deze meer opbrengt dan de er oorspronkelijk voor hebben betaald. De shows zorgen voor wat spannende minuten televisie, maar maar weinig mensen weten dat het voor veel bezoekers van self sotrage ruimten ook daadwerkelijk hun beroep is. Op de shows staat meestal een groepje Amerikanen mee te bieden met de sterren van wie de show is. Dit zijn geen figuranten. Deze mensen bestaan echt en ik ben er een van.

Terug in Nederland

Sinds 2008 tour ik Nederland rond op zoek naar self storage lockers die mensen hebben achtergelaten. Ik kwam erachter dat dit mijn beroep moest worden op de dag dat ik ontslagen werd van mijn suffe kantoorbaan. Ik werkte tien jaar bij een verzekeraar voordat ik mijn carrière zo drastisch veranderde. Elke dag was hetzelfde liedje: schuine grappen maken met collega's, koffie halen en weer terug naar je bureau wat omringd werd door metalstudwanden. Het was allemaal prima geweest als ik het werk dat ik ook leuk vond. Maar ik moet zeggen dat maar weinig mensen warm worden van het invullen van verzekeringsaangiften en de hele dag praten met boze klanten. Toch nam ik zelf geen ontslag, ik wachtte op een teken. Dat kwam op die zonnige maandagochtend in 2008 toen mijn kleine kantoor failliet werd verklaard. Ik besloot nooit meer zo repetitief werk uit te kiezen. Ik kocht een busje op marktplaats met het geld dat ik had verdiend in de afgelopen jaren en besloot mijn kansen te wagen bij het bijwonen van locker veilingen. Dit doe ik nu al zo’n elf jaar. De meeste vondsten zijn niet heel bijzonder. Zo heb ik al talloze bankstellen en laptops verkocht. Toch hoop ik elke dag dat ik een klapper tref. Ik heb verhalen gehoord van mensen die hele dure vonden in de lockers en nadat ze de inhoud wisten te verkopen direct met pensioen konden. Ik hou goede hoop.

Ik ben altijd een buiten persoon geweest. Al vanaf mijn vijfde levensjaar geniet ik van lange boswandelingen in het hartje van Nederland. Samen met mijn ouders ging ik vaak naar Austerlitz op de Hoge Veluwe. Austerlitz is een dorp in de Nederlandse provincie Utrecht, gemeente Zeist. Vlak naast het dorp is een hoekige piramide gebouwd van aarde, met op de top een obelisk. Het bouwerk stamd uit de negentiende eeuw en heeft te maken met Napoleon Bonaparte, een Franse generaal en dictator tijdens de laatste regeringen van de Franse Revolutie. Maar ik dwaal af, het punt is dat onze boswandelingen mij altijd hebben geïnspireerd om de wijde wereld in te trekken. Toen ik vijftien was wist ik al honderd procent zeker dat ik een keer een wereldreis zou gaan maken. Toen ik afgelopen zomer eindelijk achttien geworden was, wist ik dat tijd rijp was!

De planning

Mijn plan was om vanuit Nederland eerst een rondje door Europa te maken. Met gebruik van liften zou ik mijzelf naar Spanje krijgen, waar ik de befaamde Pedraforca berg zou trotseren. Vervolgens zou ik daar werk moeten vinden om mijn reis naar Zuid-Amerika te kunnen betalen. Het vliegtuig zal me niet naar de zonnige stranden van Buenos Aires vliegen, maar naar de jungle. Daar zal ik mijn best doen om in contact te komen met oude sjamanen die mij de weg naar Machu Picchu konden laten zien. Door middel van liften wil ik mijzelf omhoog werken naar de Verenigde Staten. Toen ik de documentaire “Free Solo” zag wist ik zeker dat ik ooit naar Yosemite zou moeten gaan. Daar zou ik met gebruik van veel meer klimmateriaal dan Alex Hannold de befaamde El Capitan beklimmen. De reis zal vervolgens Azië natuurlijk ook nog meepakken, alleen heb ik nog geen idee wat ik daar specifiek wil zien.

De laatste inkopen

Voordat ik op pad kan gaan doen ik natuurlijk de juiste spullen in te kopen. Ik wil het liefst zo licht mogelijk reizen, dus het leek me slim om mijn oude laptop maar thuis te laten. Ik wil overal waar ik ben toch een connectie hebben met de digitale wereld. Een tablet lijkt perfect aan te sluiten op die wens. Ik heb er afgelopen verjaardag zelfs al eentje van mijn ouders gekregen, nu ben ik alleen nog op zoek naar de Samsung Galaxy Tab A 10.1 hoes. Verder wil ik lichtgewicht kleding meenemen en enkele potten en pannen die ik gemakkelijk aan mijn oude trekkers rugzak met een inhoud van 50 liter kan bevestigen. Over een maandje ga ik weg en ik dien zeker nog wat inkopen te doen, maar ik kan niet wachten op alle ervaringen die ik ga meemaken!

Recent verhuisde een vriend van me. Zijn naam is Gert en hij en ik gaan al jaren terug. Al vanaf de eerste klas in de middelbare school waren we samen aan het skateboarden. Hij kon het al en ik wilde het graag leren. Samen konden we uren vlak voor zijn huis oefenen, vaak totdat het donker werd. De zomer erna besloten we logeerpartijtjes te houden bij elkaar en vaak gameden we tot vroeg in de ochtend door. Vervolgens ontbeten we de daaropvolgende dag dan om twaalf uur in de middag samen met een flinke pizza. Ik had het idee dat we altijd maatjes zouden blijven, totdat er iets drastisch veranderde. Zijn ouders kregen op een dag ruzie. Tot de dag van vandaag weet zowel hij als ik niet waarover. We lette er niet al teveel op. Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal. Wij hadden ook zo vaak ruzie, maar dan was het vaak na een dag boos zijn op elkaar weer opgelost.

De verhuizing

Op een dag kwam hij vlak voor school naar me toe om iets serieus met me te bespreken. We fietsten altijd samen naar school, ondanks dat we ieder maar vijf minuten van de school af woonden. Echter, deze keer kwam hij ter voet aangelopen. Met een verdrietige blik in zijn ogen keek hij me aan en zei hij dat hij vandaag niet naar school kon omdat hij zijn ouders moest helpen verhuizen. De oorzaak van de ruzie was ons beide eindelijk duidelijk geworden. Zijn vader wilde graag verhuizen omdat hij een nieuwe baan aangeboden had gekregen in Hilversum. Zijn moeder was het hier sterk mee oneens. Ze claimde dat het veel beter was voor de kinderen om op te groeien in onze wijk. De vader van Gert wist de discussie te winnen met het feit dat hun huidige huis al een tijd last had van een bijenplaag. De beestjes hadden zich tussen de voegen van de bakstenen wanden weten te wurmen en hun huisbaas wilde er niks aan doen. Verhuizen zou een goede oplossing bieden, zo claimde hij. Ik rende verdrietig naar mijn vader die bouwkundige docent was op de Hogelschool in Den Haag. Hij luisterede aandachtig naar mijn verhaal en pakte een ondefinieerbaar voorwerp uit zijn bureaula. Het bleek een bijenbekje te zijn. Deze stukjes plastic kan je tussen je bakstenen steken om te voorkomen dat bijen in de voeg een gaan. Ik moest dus een bijenbekje kopen. Diezelfde dag liep ik in de Gamma langs de verfpotten, tuinmeubels en een verdwaalde trapleunhouder om het bijenbekje aan te schaffen. Toen ik deze later aan de vader van Gert gaf keek hij me vol ongeloof aan. Hij propte het in de muur en was zo was de bijenplaag een week later opgelost. Gert verhuisde niet en we zijn tot aan de dag van vandaag nog steeds goede vrienden!

In 2014 was ik een pukkelige gedesinteresseerd tiener die zijn geld verdiende door te werken bij de drukste McDonalds in Nederland: Delft Noord. Elke vrijdagavond werkte ik daar acht uur achter elkaar, van vier uur in de middag tot twee uur s’ochtends. Ik had zelf deze tijd gekozen omdat je als kassamedewerker dan dubbel uitbetaald werd. Ik had het geld nodig, maar tegelijkertijd wist ik ook dondersgoed dat ik dit niet heel mijn leven kon volhouden. Na elke weken besloot daarom om mijn passie voor muziek eens iets serieuzer te nemen. Twee jaar daarvoor was ik begonnen met het maken van instrumentalen, oftewel nummers zonder zang. Rappers en andere hiphop artiesten konden er gebruik van maken om complete tracks op de markt te brengen. Ze huurden nummers via een site die ik met behulp van een vriend had opgebouwd en daar verdiende ik een klein bedrag per maand mee. Mijn wens was om deze inkomen te laten groeien. Zo groot, dat ze die van de McDonalds zouden overschrijden, zodat ik daar kon stoppen met werken. Dit zou heel wat extra werk vanuit mijn kant vereisen. Je moet klanten immers verleiden om dingen bij je te kopen.

Klanten aantrekken?

Eerst ging aan de haal met Photoshop om de beelden bij mijn nummers eens goed te verbeteren. Ik deed dit door te kijken naar dure winkelketens zoals Gucci en Prada. De sites van deze giganten waren beeldschoon en ik besloot hier stiekem wat elementen van over te nemen om mijn nummers een exclusief thema te geven. Ondanks dat dit me een heel weekend Photoshoppen kostte stegen mijn verkopen slechts marginaal. Dit moest beter kunnen. Op een dag sprak ik met een mede-producer en hij claimde dat ik sterker diende te focussen op promotie. Hij zei dat hij gebruik maakte van Google Adwords specialist. Het programma was ontwikkeld door Google voor bedrijven om te adverteren om hun platform. Je hebt ze vast wel een keer gezien. Die advertenties die verschijnen boven je zoekresultaten. Die komen daar via Adwords. Ik besloot dat ik niet veel te verliezen had. Investeren moet je immers leren, dus werd ik google partner. Ik besloot te beginnen met een klein bedrag van twintig euro. De resultaten waren fenomenaal. Een enkele week na het aanschaffen van de advertenties, die ik overigens zelf geschetst en daarna gemaakt had in Photoshop, begonnen mijn verkopen te stijgen. Ik besloot een percentage van mijn verkoopwinst te investeren in de advertenties. Ik bleef geld in Google Adwords steken. Tegenwoordig is het elke maand een vast bedrag van honderd euro, maar dat verdien ik makkelijk terug met de verkopen van die maand.

Vorig jaar was er op mijn faculteit een ontwerpwedstrijd. Ik studeerde destijds bouwkunde aan de Technische Universiteit Delft. Tijdens de wedstrijd ging het om het ontwerpen van een renovatie van een gotische Ademskerk in een van de buitenwijken van Amsterdam. We mochten van alles bedenken, als het ontwerp maar realistisch en uitvoerbaar was en de invulling goed aansloot op de omliggende omgeving. Alles kwam die middag langs. Van supermarkten tot ingewikkelde wooncomplexen voor ouderen. Mij viel echter iets op aan het stadsdeel waar de kerk zich in bevond. Apple winkels zitten tegenwoordig overal, bijna elke wereldstad heeft er een of zelfs meerdere. In Amsterdam is dit natuurlijk geen uitzondering. De stad heeft maar liefst drie Apple winkels verspreid over de verschillende stadsdelen. Heel veel mensen hebben IPhone ’s, Mac Books en andere Apple producten. Het is dus slim om de winkels die technische hulp bieden zo dicht mogelijk bij deze gebruikers te plaatsen. Het stadsdeel waar de gotische kerk stond was Amsterdam Noord. Het gebied was zich in de laatste jaren sterk aan het ontwikkelen en ik wist dat ik hier gebruik van moest maken.

Mijn ontwerp

Ik begon met een grondige analyse van het gebouw. Dit is handig omdat het in de middeleeuwen gebouwd was. Veel gebouwen in Amsterdam staan op een fundering van houten palen. Doordat het waterniveau om de palen heen daalt kan er zuurstof bijkomen. De combinatie van houten natte palen kan houtrot veroorzaken. Dit bleek gelukkig niet het geval te zijn bij de Adamskerk. Hierdoor hoefde ik geen aanpassingen te maken aan de fundering. Ik kon mijn volledige aandacht besteden aan het ontwerpen van de te renoveren begane grond en bovenliggende ruimten. Het exterieur van de kerk was nog volledig intact. Het zou dus zonde zijn om daar iets van af te breken. Toch diende het gebouw geïsoleerd te worden. De oude kerkwanden waren misschien heel dik, maar dit hielp niet bij het vasthouden van warmte binnen in het gebouw. De oplossing was om met glas te werken. Dit was heel populair in Apple winkels in grote steden zoals bijvoorbeeld New York. Ik besloot een glazen blok in de rechthoekige kerk te realisteren. Het doel was om dit zo compleet mogelijk uit glas op te bouwen. Ik gebruikte geen staal voor de draagconstructie en elke deurdranger wist ik te vervangen door een Dorma deurdranger. Deze elementen zorgde ervoor dat de deuren zonder kozijn konden openen. Uiteindelijk won ik de ontwerpwedstrijd dankzij mijn gewaagde ontwerp en het contrast dat de glazen doos vormde met het dikke exterieur van de oude kerk.

Je ziet ze tegenwoordig overal steeds vaker. Ze lopen zomaar over straat en Instagram en Pinterest staan er vol mee. En nee, ik heb het niet over katten (hoe gek ik ook op ze ben). Ik heb het over mannen met baarden. De baardcultuur is in de afgelopen jaren alleen maar toegenomen. En dit allemaal terwijl je vroeger gezien werd als een vieze ongeschoren zwerver. Mensen keken neer op baarden, vooral die studentikoze half ongeschoren stoppelbaardjes. Het tij lijkt gekeerd. De meeste mensen hebben de baard, hoe vies en half geschoren maar ook geaccepteerd in het straatbeeld en verheven in het ideaalbeeld van de man. Het is dus geen rare actie dat ik als zestien jarig jongetje vol ongenoegen in de spiegel keek en me hardop afvroeg wanneer dat pokkending nou eens eindelijk ging groeien. Zelfs stoppels had ik nog niet. Af en toe kwam er een smerige haar uit een bultje op mijn gezicht, maar dat had vast en zeker niks te maken met een baard. Het was hoogstwaarschijnlijk echt een pok. Er moest een oplossing zijn voor haarloze types zoals ik. Ik besloot er mijn levensmissie van te maken. Ik moest en zou een baard krijgen. Ik zocht stad en land af. Daarmee bedoel ik natuurlijk dat ik in mijn kamer bleef en heel het internet afstruinde.

Minoxidil

Na enkele dagen zoeken had ik het wondermiddel gevonden. Minoxidil bleek van oudsher een bloedverdunningsmiddel te zijn. Toen mensen het als medicatie gingen gebruiken om hun hoge bloeddruk te verlagen bleek dat ze ook extra haargroei kregen. Toen dit bekend werd veranderde het geneesmiddel van een bloedverdunner met haar groeiende eigenschappen naar een haargroeimiddel met bloed verdunnende eigenschappen. Dit was de oplossing! Ik besloot het middel direct aan te schaffen. Het werd alleen verkocht in de Verenigde Staten, dus het duurde wel drie weken voordat ik het in ontvangst kon nemen. Toen het eindelijk binnenkwam besloot ik het elke dag trouw op mijn wangetjes te smeren. Wonder boven wonder bleek het middel echt te werken. Mijn haargroei nam toe en binnen een maand had ik een typisch vies studentikoos baardje. Het was wat ik altijd al gewild had. Het ging zo lekker nog een maand door totdat anderen me erop gingen wijzen dat het er echt niet uit begon te zien. Ik besloot mijn vaders beste scheerapparaat uit de kast te pakken om het te trimmen. Toen ik het toestel over mijn wang haalde viel er een grote puim haar op de badkamervloer. Vol ongeloof keek ik in de spiegel. Een grote witte streep huid was zichtbaar geworden op mijn linkerwang. Ik haalde de rest er snel af. Volgende keer moet ik misschien maar eerst de gebruikersaanwijzing doorlezen.

Soms is het even nodig om er lekker tussen uit te gaan. Laatst hoorde ik op televisie iets voorbij komen dat ‘uitwaaien’ een typisch Nederlandse traditie is. Je kent het wel. Even een lekkere wandeling maken over het strand en daarna binnen misschien een lekkere warme chocolademelk met slagroom drinken. Toch lijkt het uitwaaien altijd op het strand te moeten gebeuren (in mijn beleving dan). Als ik eerlijk ben, ga ik het liefst zelf op vakantie naar een warm en zonnig land (vooral als het hier koud, nat en donker is) om extra energie te krijgen. Helaas laat het budget het vaak niet toe om zo vaak als ik zou willen op vakantie te gaan naar een zonnige bestemming. Toch zijn er ook hele goede alternatieven te bedenken.

Alternatieven

Mijn ervaring is dat het vaak het beste werkt om letterlijk afstand te nemen van je huidige situatie. Zo krijg je meer overzicht en ruimte in je hoofd. Boek bijvoorbeeld eens een hotel in Scheveningen. Je zit lekker dicht bij zee en er is in de omgeving genoeg te doen zodat je je niet gaat vervelen. Wil je juist helemaal niets doen? Geen probleem! Dan blijf je toch lekker op je hotelkamer?! Hotels in Scheveningen zijn tegenwoordig van alle gemakken voorzien.  Je hoeft er ook helemaal niet lang tussenuit om even een nieuwe boost energie te krijgen. Vaak zijn een of twee nachten weg voor mij wel genoeg om er weer even lekker tegen aan te kunnen. Dat scheelt toch weer enorm in de kosten als je het vergelijkt met een vakantie naar een zonnig land.

Geen tijd

Heb je wel zin en geld maar geen tijd? Dat kan natuurlijk een keer gebeuren. Misschien heb je wel de kans om even naar zee te rijden (uiteraard afhankelijk van waar je woont) om toch even dat gevoel mee te pakken. Als dat echt geen optie is, kan je misschien even naar het bos gaan. Als je maar even je normale routine kan verbreken en even kan genieten van de natuur om je heen. Zelf vind ik het altijd prettig om dit soort weekenden verder voor uit te plannen. Zodat ik zeker weet dat er geen zaken tussen zullen komen die mij tegen gaan houden om eens lekker te ontspannen en nieuwe energie op te doen. Tot nu toe heeft dat altijd heel goed gewerkt. Wat doe jij om te ontspannen en energie op te doen? Laat het me gerust weten in de reacties!